Τρελάθηκα κυριολεκτικά όταν είδα στο δελτίο ειδήσεων ότι η Παταγονία, ένας τόπος με εντυπωσιακή βιοποικιλότητα, βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο λόγο πετρελαιοκηλίδας. Τρελάθηκα διότι, μπορεί ποτέ να μην έχω πάει ποτέ εκεί, αλλά αυτό τον τόπο είναι σαν να τον ξέρω.
Θυμάμαι μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία μεγάλωσε σ' αυτόν τον τόπο, να μου μιλάει ώρες ατέλειωτες για την αλλόκοτη ομορφιά της Παταγονίας. Της πρότεινα λοιπόν να γράψει ένα άρθρο γι' αυτό το όμορφο και παράξενο τόπο κι έτσι προέκυψε το πρώτο της άρθρο στο Fresh Magazine, του οποίου επιμελήθηκα την μετάφραση. Το άρθρο διακόσμησαν οι φωτογραφίες της, τις οποίες παραθέτω παρακάτω.
Διαβάστε αυτό το άρθρο και θαυμάστε τις φωτογραφίες από την χώρα όπου "τελειώνει το ουράνιο τόξο". Για να έχετε μια πρώτη εκτίμηση του τι πρόκειται να καταστραφεί ή να πεθάνει.
Διότι όπως λέει η φίλης μας η Paula από τη μακρινή Παταγονία: "Δεν είναι δυνατό να υπερασπιστείς αυτό που δεν αγαπάς, δεν είναι δυνατό να αγαπήσεις αυτό που δε γνωρίζεις".
Πόσο δίκιο έχει!
ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ
Κείμενο - Φωτογραφία:
Paula Faiferman
Φωτογράφος Φύσης
Μετάφραση από τα ισπανικά:
Μανώλης Μαραγκάκης
Βρισκόμαστε στην πιο νότια χώρα της υδρογείου, την Αργεντινή. Μερικές φορές, πάρα πολύ απόμακρη για να τη θυμηθείς αλλά πολύ όμορφη για να τη ξεχάσεις... Μια χώρα η οποία περιβάλλεται από χρώμα, λαμπερούς κάμπους, βουνά γεμάτα ζωή και εκτενείς έρημους, θερμές και ήρεμες, οι οποίες μπορούν να φοβίσουν ακόμα και το πιο γενναίο εξερευνητή.
Τα όρια της ανατολικά αγγίζουν τον Ατλαντικό Ωκεανό και η οροσειρά των Άνδεων οριοθετεί τη γειτονική χώρα: την Χιλή. Σ' αυτή την οροσειρά κείται το Ακονκάγουα, με ύψος του 6.960 μ., βουνό το οποίο προσελκύει αυτούς που θέλουν να πλησιάσουν περισσότερο τον ουρανό, στη μια από τις επτά πιο ψηλές κορυφές του κόσμου.
Και φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, στην Παταγονία, με την Ruta 40 (διαδρομή 40) την οποία μερικοί τολμούν και αποκαλούν «η διαδρομή του τέλους του κόσμου». Γη απόμακρη κι ονειρεμένη γι' αυτούς που ποθούν την ηρεμία, και τίποτ' άλλο εκτός από χιλιόμετρα με λείους λόφους όπου ο ήλιος δίνει ζωή και ο αέρας ήχους. Εκείνοι οι άνεμοι που επηρεάζουν κάθε πόντο της ακτής, με κάθε μορφή ζωής.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν τη μορφολογία της περιοχής. Αχανής γη που κατακλίζεται από μικρούς θάμνους που προσφέρουν καταφύγιο σε μικρά και παράξενα πλάσματα. Ατελείωτα μονοπάτια που αποκαλύπτουν τα πιο μακρινά και απόκρυφα σημεία. Και εκεί, στο τέλος της διαδρομής, η έκπληξη που μας αφήνει άφωνους για λίγο, δικαιολογώντας στιγμιαία τις τόσες ώρες σκληρού ταξιδιού. Η σκόνη στα ρούχα μας εξαφανίζεται κι ο άνεμος ξαφνικά ηρεμεί…
Κατόπιν, ως δια μαγείας, τα μάτια μας ανακαλύπτουν απόκρημνες ακτές τις οποίες ο ήλιος βάφει με χρώμα χρυσαφί. Αυτές εκατομμύρια χρόνια πριν, ανήκαν στη θάλασσα η οποία σήμερα έχει αφήσει τα ίχνη της. Συναντάμε θαλάσσιους μικροοργανισμούς που σήμερα μας δείχνουν κάτι από το παρελθόν μας και την αρχή της ζωής, η οποία έδωσε τόπο στη θάλασσα αφήνοντας ντροπαλά τα σημάδια της στα διαφορετικά επίπεδα των πετρωμάτων που δημιουργήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Και εάν ψάξεις, με λίγη υπομονή και τύχη, μπορεί να συναντήσεις διάφορα δόντια καρχαριών, που έζησαν αρκετά εκατομμύρια χρόνια πριν.
Παραλίες απόμερες, χρωματισμένες απαλά με χρυσαφένια άμμο που δίπλα τους αναπαύεται μια θάλασσα άλλοτε τιρκουάζ κι άλλοτε πράσινη, πού θα ζήλευε ακόμα και το πινέλο του Νταλί. Μια αχανής και απέραντη θάλασσα, και εκεί... οι κάτοικοι της.
Χιλιάδες φλαμίνγκο που χρωματίζουν τα νερά ρόδινα, όταν κατά το μεταναστευτικό τους ταξίδι, κάνουν στάση για μερικές μέρες για να ξεκουραστούν έως ότου συνεχίσουν. Θαλάσσιοι ελέφαντες, όρκες, δελφίνια, κορμοράνοι, πιγκουίνοι και… οι γίγαντες, οι βασίλισσες της θάλασσας: οι νότιες φάλαινες.
Οι φάλαινες αυτές κατέχουν το πιο πρωταρχικό μετασχηματισμό μεταξύ των θηλαστικών σχετικά με την εξέλιξη και την ανάπτυξης τους. Οι πιο κοντινοί ζωντανοί συγγενείς τους είναι οι γνωστοί μας ιπποπόταμοι. Με τη πάροδο των αιώνων (περισσότερο από 30 εκατομμύρια χρόνια), προσαρμόστηκαν θαυμάσια στη θάλασσα με τη βοήθεια ενός υδροδυναμικού σώματος. Έτσι μετακινούνται με γοητευτική ανωτερότητα με τα 40.000 κιλά τους και με τα σχεδόν 18 μέτρα μήκος.
Έρχονται από τις θάλασσες του νότου, αφού διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ανταρκτική, όπου τρέφονται με krill (Euphausia superba - μικρά πλαγκτονικά καρκινοειδή που μοιάζουν με γαρίδες) για πέντε μήνες. Συσσωρεύουν λοιπόν ενέργεια υπό τη μορφή λίπους, σ' ένα επίστρωμα 30 εκατοστών γύρω από το σώμα τους, το οποίο σύντομα θα μετατραπεί σε γάλα όταν θα γεννήσουν σε κάποιες από τις πιο σημαντικές περιοχές αναπαραγωγής και θηλασμού του κόσμου: στις ακτές της Παταγονίας.
Εκεί, στους προστατευμένους κόλπους, θα μείνουν χωρίς τροφή για αρκετούς μήνες όπου μετά από ένα έτος εγκυμοσύνης, θα γεννήσουν στις πιο ρηχές ακτές της χερσονήσου Βαλντές. Θα ταΐζουν τα φαλαινάκια τους, τα οποία θ' αναπτύσσονται γρήγορα, πλησιάζοντας τα τρία μέτρα τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής τους και θα τα μάθουν να καταδύονται, για να επιστρέψουν αργότερα μαζί στα κρύα νερά του νότου.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα με τους πιγκουΐνους Magallanic. Αυτά τα μικρά όντα, τα οποία είναι τόσο αδέξια στη γη και τόσο ευκίνητοι κολυμβητές στη θάλασσα. Εν αντιθέσει, αυτοί προτιμούν τη μονογαμία. Πλησιάζουν τη χερσόνησο Βαλντές κάθε καλοκαίρι, μεταξύ των μηνών Ιανουαρίου και Μαρτίου, στην ίδια φωλιά, στον ίδιο τόπο, όπου κάθε χρόνο επιστρέφουν. Πρώτα φθάνουν τ' αρσενικά που προετοιμάζουν τη φωλιά, εν αναμονή του θηλυκού. Το ίδιο θηλυκό που κάθε χρόνο εναποθέτει μόνο δύο αυγά. Κι έτσι, τρέφουν τους δύο νεοσσούς τους ικανοποιητικά, για να επιστρέψουν κολυμπώντας μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, στο Βορρά απ' όπου ήρθαν.
Οι θαλάσσιοι ελέφαντες έχουν μια συνήθεια πολύ διαφορετική. Το αρσενικό φθάνει και ψάχνει τις πιο ψηλές απόκρυμνες ακτές, με την καλύτερη πρόσβαση στη θάλασσα, και διαπληκτίζεται με τ' άλλα αρσενικά για να κατακτήσει το νέο σπίτι του. Το πιο σκληρό αρσενικό θα νικήσει και θα εξασφαλίσει το μεγαλύτερο χαρέμι, για να γίνει αργότερα, κύριος και αφέντης του τόπου του. Κατόπιν αφού διασφαλίσει τη συγγενική του καταγωγή συνουσιαζόμενο με όλα τα θηλυκά, απολαμβάνουν μαζί το χώρο τους ξεκουραζόμενοι στον ήλιο για μήνες, καθώς τα νεογνά θα μεγαλώνουν, αλλάζοντας το δέρμα τους προοδευτικά για να το προσαρμόσουν στα κρύα νερά όπου αργότερα θα πρέπει να ψάξουν για τροφή μόνα τους.
Εν τω μεταξύ, στη πιο νότια γωνία της υδρογείου, στην επαρχία Ουσουαΐα, οι άνεμοι φυσούν ασταμάτητα και τα διαφορετικά θαλάσσια ρεύματα του Ατλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανού ενώνονται. Στους αιώνιους παγετώνες σχεδόν δεν διακρίνεται διαφορά θερμοκρασίας ενώ διαμορφώνουν ιδιότροπες μορφές πάγου που ενθαρρύνονται ν' αλλάξουν λίγο μόνο την σιλουέτα τους καθώς αργά μετακινούνται στα παγωμένα νερά, που το χειμώνα φτάνουν τους 20 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Κατόπιν τούτου, καταλαβαίνουμε τελικά την απεραντοσύνη που μας περιβάλλει. Η φύση, τόσο υπέροχη και μυστηριώδης, μας δωρήθηκε για να μπορέσουμε να μάθουμε απ' αυτήν έτσι ώστε να τη σεβαστούμε. Κι έτσι καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να φροντίζουμε το σπίτι μας, το σπίτι που ζούμε ξέροντας ότι απλώς είμαστε ένα είδος ακόμα, μεταξύ εκατομμυρίων ειδών, τα οποία κατοικούν σ' αυτόν τον πλανήτη.
Μερικές φορές φαντάζομαι έναν κόσμο χωρίς φάλαινες, μια παραλία χωρίς επισκέπτες, ένα ουρανό χωρίς πουλιά... τότε θα παραμείνουμε ανεξήγητα μόνοι, απέναντι σε μια θάλασσα άδεια από παιχνίδια, περιβαλλόμενοι από φωτογραφίες που θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ.
Δεν είναι δυνατό να υπερασπιστείς αυτό που δεν αγαπάς, δεν είναι δυνατό να αγαπήσεις αυτό που δε γνωρίζεις.
Και εάν έχετε κάποτε τη δυνατότητα να ταξιδέψετε σ' αυτή την μεριά του κόσμου, ίσως, να έχετε τη τύχη να συναντήσετε το τέλος του ουράνιου τόξου.
Θυμάμαι μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία μεγάλωσε σ' αυτόν τον τόπο, να μου μιλάει ώρες ατέλειωτες για την αλλόκοτη ομορφιά της Παταγονίας. Της πρότεινα λοιπόν να γράψει ένα άρθρο γι' αυτό το όμορφο και παράξενο τόπο κι έτσι προέκυψε το πρώτο της άρθρο στο Fresh Magazine, του οποίου επιμελήθηκα την μετάφραση. Το άρθρο διακόσμησαν οι φωτογραφίες της, τις οποίες παραθέτω παρακάτω.
Διαβάστε αυτό το άρθρο και θαυμάστε τις φωτογραφίες από την χώρα όπου "τελειώνει το ουράνιο τόξο". Για να έχετε μια πρώτη εκτίμηση του τι πρόκειται να καταστραφεί ή να πεθάνει.
Διότι όπως λέει η φίλης μας η Paula από τη μακρινή Παταγονία: "Δεν είναι δυνατό να υπερασπιστείς αυτό που δεν αγαπάς, δεν είναι δυνατό να αγαπήσεις αυτό που δε γνωρίζεις".
Πόσο δίκιο έχει!
ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ
Εκεί που τελειώνει το Ουράνιο Τόξο!
Κείμενο - Φωτογραφία:
Paula Faiferman
Φωτογράφος Φύσης
Μετάφραση από τα ισπανικά:
Μανώλης Μαραγκάκης
Βρισκόμαστε στην πιο νότια χώρα της υδρογείου, την Αργεντινή. Μερικές φορές, πάρα πολύ απόμακρη για να τη θυμηθείς αλλά πολύ όμορφη για να τη ξεχάσεις... Μια χώρα η οποία περιβάλλεται από χρώμα, λαμπερούς κάμπους, βουνά γεμάτα ζωή και εκτενείς έρημους, θερμές και ήρεμες, οι οποίες μπορούν να φοβίσουν ακόμα και το πιο γενναίο εξερευνητή.Τα όρια της ανατολικά αγγίζουν τον Ατλαντικό Ωκεανό και η οροσειρά των Άνδεων οριοθετεί τη γειτονική χώρα: την Χιλή. Σ' αυτή την οροσειρά κείται το Ακονκάγουα, με ύψος του 6.960 μ., βουνό το οποίο προσελκύει αυτούς που θέλουν να πλησιάσουν περισσότερο τον ουρανό, στη μια από τις επτά πιο ψηλές κορυφές του κόσμου.
[Αιώνιοι παγετώνες που χαϊδεύουν απαλά τα παγωμένα νερά του Ν. Ατλαντικού.]
Και φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, στην Παταγονία, με την Ruta 40 (διαδρομή 40) την οποία μερικοί τολμούν και αποκαλούν «η διαδρομή του τέλους του κόσμου». Γη απόμακρη κι ονειρεμένη γι' αυτούς που ποθούν την ηρεμία, και τίποτ' άλλο εκτός από χιλιόμετρα με λείους λόφους όπου ο ήλιος δίνει ζωή και ο αέρας ήχους. Εκείνοι οι άνεμοι που επηρεάζουν κάθε πόντο της ακτής, με κάθε μορφή ζωής.
[Η οροσειρά των Άνδεων.]
Καταλαβαίνουμε λοιπόν τη μορφολογία της περιοχής. Αχανής γη που κατακλίζεται από μικρούς θάμνους που προσφέρουν καταφύγιο σε μικρά και παράξενα πλάσματα. Ατελείωτα μονοπάτια που αποκαλύπτουν τα πιο μακρινά και απόκρυφα σημεία. Και εκεί, στο τέλος της διαδρομής, η έκπληξη που μας αφήνει άφωνους για λίγο, δικαιολογώντας στιγμιαία τις τόσες ώρες σκληρού ταξιδιού. Η σκόνη στα ρούχα μας εξαφανίζεται κι ο άνεμος ξαφνικά ηρεμεί…
Κατόπιν, ως δια μαγείας, τα μάτια μας ανακαλύπτουν απόκρημνες ακτές τις οποίες ο ήλιος βάφει με χρώμα χρυσαφί. Αυτές εκατομμύρια χρόνια πριν, ανήκαν στη θάλασσα η οποία σήμερα έχει αφήσει τα ίχνη της. Συναντάμε θαλάσσιους μικροοργανισμούς που σήμερα μας δείχνουν κάτι από το παρελθόν μας και την αρχή της ζωής, η οποία έδωσε τόπο στη θάλασσα αφήνοντας ντροπαλά τα σημάδια της στα διαφορετικά επίπεδα των πετρωμάτων που δημιουργήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Και εάν ψάξεις, με λίγη υπομονή και τύχη, μπορεί να συναντήσεις διάφορα δόντια καρχαριών, που έζησαν αρκετά εκατομμύρια χρόνια πριν.
Παραλίες απόμερες, χρωματισμένες απαλά με χρυσαφένια άμμο που δίπλα τους αναπαύεται μια θάλασσα άλλοτε τιρκουάζ κι άλλοτε πράσινη, πού θα ζήλευε ακόμα και το πινέλο του Νταλί. Μια αχανής και απέραντη θάλασσα, και εκεί... οι κάτοικοι της.
Χιλιάδες φλαμίνγκο που χρωματίζουν τα νερά ρόδινα, όταν κατά το μεταναστευτικό τους ταξίδι, κάνουν στάση για μερικές μέρες για να ξεκουραστούν έως ότου συνεχίσουν. Θαλάσσιοι ελέφαντες, όρκες, δελφίνια, κορμοράνοι, πιγκουίνοι και… οι γίγαντες, οι βασίλισσες της θάλασσας: οι νότιες φάλαινες.
[Ροζ φλαμίνγκο - Πρωινός περίπατος.]
Οι φάλαινες αυτές κατέχουν το πιο πρωταρχικό μετασχηματισμό μεταξύ των θηλαστικών σχετικά με την εξέλιξη και την ανάπτυξης τους. Οι πιο κοντινοί ζωντανοί συγγενείς τους είναι οι γνωστοί μας ιπποπόταμοι. Με τη πάροδο των αιώνων (περισσότερο από 30 εκατομμύρια χρόνια), προσαρμόστηκαν θαυμάσια στη θάλασσα με τη βοήθεια ενός υδροδυναμικού σώματος. Έτσι μετακινούνται με γοητευτική ανωτερότητα με τα 40.000 κιλά τους και με τα σχεδόν 18 μέτρα μήκος.
Έρχονται από τις θάλασσες του νότου, αφού διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ανταρκτική, όπου τρέφονται με krill (Euphausia superba - μικρά πλαγκτονικά καρκινοειδή που μοιάζουν με γαρίδες) για πέντε μήνες. Συσσωρεύουν λοιπόν ενέργεια υπό τη μορφή λίπους, σ' ένα επίστρωμα 30 εκατοστών γύρω από το σώμα τους, το οποίο σύντομα θα μετατραπεί σε γάλα όταν θα γεννήσουν σε κάποιες από τις πιο σημαντικές περιοχές αναπαραγωγής και θηλασμού του κόσμου: στις ακτές της Παταγονίας.
[Η βουτιά του γίγαντα της θάλασσας στο απέραντο γαλάζιο.]
Εκεί, στους προστατευμένους κόλπους, θα μείνουν χωρίς τροφή για αρκετούς μήνες όπου μετά από ένα έτος εγκυμοσύνης, θα γεννήσουν στις πιο ρηχές ακτές της χερσονήσου Βαλντές. Θα ταΐζουν τα φαλαινάκια τους, τα οποία θ' αναπτύσσονται γρήγορα, πλησιάζοντας τα τρία μέτρα τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής τους και θα τα μάθουν να καταδύονται, για να επιστρέψουν αργότερα μαζί στα κρύα νερά του νότου.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα με τους πιγκουΐνους Magallanic. Αυτά τα μικρά όντα, τα οποία είναι τόσο αδέξια στη γη και τόσο ευκίνητοι κολυμβητές στη θάλασσα. Εν αντιθέσει, αυτοί προτιμούν τη μονογαμία. Πλησιάζουν τη χερσόνησο Βαλντές κάθε καλοκαίρι, μεταξύ των μηνών Ιανουαρίου και Μαρτίου, στην ίδια φωλιά, στον ίδιο τόπο, όπου κάθε χρόνο επιστρέφουν. Πρώτα φθάνουν τ' αρσενικά που προετοιμάζουν τη φωλιά, εν αναμονή του θηλυκού. Το ίδιο θηλυκό που κάθε χρόνο εναποθέτει μόνο δύο αυγά. Κι έτσι, τρέφουν τους δύο νεοσσούς τους ικανοποιητικά, για να επιστρέψουν κολυμπώντας μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, στο Βορρά απ' όπου ήρθαν.
[Τρυφερές στιγμές ενός ζευγαριού πιγκουίνων.]
Οι θαλάσσιοι ελέφαντες έχουν μια συνήθεια πολύ διαφορετική. Το αρσενικό φθάνει και ψάχνει τις πιο ψηλές απόκρυμνες ακτές, με την καλύτερη πρόσβαση στη θάλασσα, και διαπληκτίζεται με τ' άλλα αρσενικά για να κατακτήσει το νέο σπίτι του. Το πιο σκληρό αρσενικό θα νικήσει και θα εξασφαλίσει το μεγαλύτερο χαρέμι, για να γίνει αργότερα, κύριος και αφέντης του τόπου του. Κατόπιν αφού διασφαλίσει τη συγγενική του καταγωγή συνουσιαζόμενο με όλα τα θηλυκά, απολαμβάνουν μαζί το χώρο τους ξεκουραζόμενοι στον ήλιο για μήνες, καθώς τα νεογνά θα μεγαλώνουν, αλλάζοντας το δέρμα τους προοδευτικά για να το προσαρμόσουν στα κρύα νερά όπου αργότερα θα πρέπει να ψάξουν για τροφή μόνα τους.
[Θαλάσσιοι ελέφαντες απολαμβάνουν το καινούργιο σπίτι τους.]
Εν τω μεταξύ, στη πιο νότια γωνία της υδρογείου, στην επαρχία Ουσουαΐα, οι άνεμοι φυσούν ασταμάτητα και τα διαφορετικά θαλάσσια ρεύματα του Ατλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανού ενώνονται. Στους αιώνιους παγετώνες σχεδόν δεν διακρίνεται διαφορά θερμοκρασίας ενώ διαμορφώνουν ιδιότροπες μορφές πάγου που ενθαρρύνονται ν' αλλάξουν λίγο μόνο την σιλουέτα τους καθώς αργά μετακινούνται στα παγωμένα νερά, που το χειμώνα φτάνουν τους 20 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Κατόπιν τούτου, καταλαβαίνουμε τελικά την απεραντοσύνη που μας περιβάλλει. Η φύση, τόσο υπέροχη και μυστηριώδης, μας δωρήθηκε για να μπορέσουμε να μάθουμε απ' αυτήν έτσι ώστε να τη σεβαστούμε. Κι έτσι καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να φροντίζουμε το σπίτι μας, το σπίτι που ζούμε ξέροντας ότι απλώς είμαστε ένα είδος ακόμα, μεταξύ εκατομμυρίων ειδών, τα οποία κατοικούν σ' αυτόν τον πλανήτη.
[Σύντομος μεσημεριανός υπνάκος δίπλα στην θάλασσα.]
Μερικές φορές φαντάζομαι έναν κόσμο χωρίς φάλαινες, μια παραλία χωρίς επισκέπτες, ένα ουρανό χωρίς πουλιά... τότε θα παραμείνουμε ανεξήγητα μόνοι, απέναντι σε μια θάλασσα άδεια από παιχνίδια, περιβαλλόμενοι από φωτογραφίες που θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ.
Δεν είναι δυνατό να υπερασπιστείς αυτό που δεν αγαπάς, δεν είναι δυνατό να αγαπήσεις αυτό που δε γνωρίζεις.
Και εάν έχετε κάποτε τη δυνατότητα να ταξιδέψετε σ' αυτή την μεριά του κόσμου, ίσως, να έχετε τη τύχη να συναντήσετε το τέλος του ουράνιου τόξου.
Δημοσιεύτηκε στο 4ο τεύχος του Fresh Magazine και αναδημοσιεύτηκε στο 15ο.
0 σχόλια στο "Παταγονία. Ώρα μηδέν;"
Δημοσίευση σχολίου