ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ

Του Θανάση Π. Χρυσού

Η περίοδος των Χριστουγεννιάτικων Εορτών, ως γιορτή ιδιαίτερου πνευματικού περιεχομένου για τους περισσότερους χριστιανούς, σηματοδοτεί και υπενθυμίζει τον ερχομό του Χριστού στη γη, σκορπίζοντας ικανοποίηση κι ελπίδα. Ωστόσο, πίσω από τους ιερούς συμβολισμούς υπάρχουν επίπεδα ανάγνωσης που αξίζουν ανάλυσης, γιατί τα Χριστούγεννα δεν αποτελούν μόνο αφορμή για μνημόνευση ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος. Επίσης σχετίζονται τόσο με ψυχολογικές αλήθειες, όσο και με οικονομικές παραμέτρους.


Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ποικιλία των συναισθημάτων που προκαλούνται κυρίως από το «περιτύλιγμα», παρά από το αληθινό περιεχόμενο των Χριστουγέννων. Έτσι αν για κάποιους το θρησκευτικό συναίσθημα ενεργοποιείται και τρέφεται από το μήνυμα της γέννησης του Χριστού, για μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων η συγκεκριμένη γιορτή έχει μια πιο καταναλωτική πλευρά. Με την εξέλιξη και την ανάπτυξη της οικονομίας διεθνώς, κάθε εορταστικό γεγονός μπορεί ν’ αποτελέσει μια ευκαιρία για κέρδος. Τα Χριστούγεννα όχι μόνο δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά ίσως κατέχουν κυρίαρχη θέσει στο παιγνίδι των πωλήσεων. Χιλιάδες προϊόντα σε ιδανικές συσκευασίες, πολύχρωμα λαμπιόνια και εορταστικά τηλεοπτικά προγράμματα, νυχτερινή ζωή, πλουσιοπάροχα μενού και αλκοόλ.


Εικόνα γνώριμη για τους περισσότερους από εμάς, δύσκολα μας αποτρέπει από το να αναλωθούμε στο γνώριμο χόμπι των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών. Οι πιστωτικές κάρτες δίνουν παράταση στα καταναλωτικά μας όνειρα και τροφοδοτούν την απληστία μας. Αναπόφευκτα το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς αντικαθιστάται από ένα «κατάφωτο» αχταρμά άγριων υλιστικών διαθέσεων. Ύλη κι άλλη ύλη για να καλύψει το ψυχικό κενό, την ουσιαστικότερη ανάγκη για επικοινωνία και αγάπη. Ίσως στη διάρκεια των αργιών το κενό αυτό μεγαλώνει και φαίνεται η πραγματική απόσταση που μας χωρίζει από τους άλλους. Έτσι νοιώθουμε την ανάγκη να το «σκεπάσουμε» με ακριβά χάλια ή κάτω από ένα τραπέζι στρωμένο με λιχουδιές.


Από την άλλη, την ίδια στιγμή, ένα πιο ζοφερό σκηνικό προβάλλει. Η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία, και τόσα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου κάνουν ολοένα και περισσότερο αισθητή την παρουσία τους. Οι σύντομες και συγκυριακές κρατικές εκστρατείες ανακούφισης των αστέγων δεν μπορούν φυσικά ν’ αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Και βέβαια ούτε οι φιλανθρωπίες μπορούν να λύσουν χρόνια ζητήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα.


Συμπερασματικά, αν μπορούσε ο μέσος άνθρωπος να διακρίνει πίσω από την καταναλωτική λαίλαπα που σκεπάζει την ουσία πολλών πραγμάτων, δε θα κατάφερνε απλώς να είναι πιο ρεαλιστής. Θα ήταν πιο εφικτή η πραγμάτωση της ευτυχίας του, εφόσον αυτή θα βασιζόταν στην ειλικρινή προσέγγιση των ανθρώπων και όχι στη συνεχή κάλυψη φαινομενικών αναγκών. Αν επιτρέπαμε στο πνεύμα των Χριστουγέννων ν’ αγγίξει έστω για λίγο την ύπαρξή μας, θα έπρεπε να χαράξουμε μια νέα πορεία ζωής, χωρίς παρωπίδες, με πολλή αγάπη και διάθεση για εσωτερική αλλαγή αλλά και κοινωνική πρόοδο.

Δημοσιεύτηκε στο 10ο τεύχος του Fresh Magazine.