Χθες αποχαιρετήσαμε το φίλο Γιάννη Τσικανδυλάκη και είναι πολύ σκληρό για όλους μας να πιστέψουμε ότι ο μπαγάσας μας τη κοπάνησε. Σ’ αυτές τις στιγμές πιστεύω ότι τα πολλά λόγια είναι περιττά και τελικά είναι οι εικόνες που σου μένουν στο μυαλό. Και δεν είναι η εικόνα η χθεσινή – που θέλοντας και μη αντικρίσαμε - που θα θέλαμε να κρατήσουμε στη μνήμη μας. Άλλωστε πόσοι από μας κατάφεραν να πιστέψουν αυτή την εικόνα; Έχουμε πολλές περισσότερες «ζωντανές» εικόνες να κρατήσουμε για να τον θυμόμαστε. Κι αυτό είναι που κρατάει ζωντανή την ύπαρξη αυτουνού που έφυγε.
Ψάχνοντας το αρχείο μου, βρήκα πολλές τέτοιες εικόνες που είτε τις ζήσαμε μαζί, είτε όχι. Μέσα απ’ αυτά, διάλεξα αποσπάσματα από ένα βίντεο όπου κάνει skydive στη Ρωσία, μαζί με το φίλο μας το Λάζαρο. Κράτησα κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές που τον δείχνουν να απολαμβάνει με όλο το πάθος, αυτό που απολάμβανε να κάνει μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Το έκοψα, το έραψα και σας το παρουσιάζω σαν φόρο τιμής στη μνήμη του αλλά και σαν μια εικόνα που σίγουρα πολλοί από σας θα προτιμούσαν να θυμούνται.
Φίλε Γιάννη, χθες ήταν η μέρα της ονομαστικής σου εορτής.
Δεν έχω άλλη ευχή να σου κάνω, πέρα απ’ αυτή που συνηθίζουν να κάνουν οι skydivers απ’ όλο τον κόσμο.
14 Ιανουαρίου 2009 στις 10:03 π.μ.
FILE MONOLH
EYXARISTW POLY POY EFTIAXES AYTO TO VIDEAKI KAI TA SXOLIA POY KANEIS.
O YIANNIS HTAN PANTA O ANTHRWPOS POY SKORPOYSE PANTA GELIO KAI XARA SE OLOYS,PANTA EIXE KALH DIATHESH KAI SE EKANE NA GELAS AKONH KAI OTAN EIXES KAKES MERES H SIKOTHIKES ANAPODA TO PRWI.
ARXISAME TO SKYDIVE MAZI KAI TO SKUBA DIVE SXEDON MAZI KAI POTE MA POTE DEN TON EIDA NA MHN TRELENETE ME AYTO POY KANEI.
THA TON EXW PANTA STHN KARDIA MOY KAI STO MYALO MOY NA GELAEI KAI NA ME PIRAZEI.KALO TAXIDI YIANNI,THA ERXOMAI POY KAI POY LYGO PIO PSILA APO THN GH GIA NA ME VLEPEIS KALYTERA KAI NA EXEIS THN PAREA MOY ESTO KAI GIA LYGO.
BLUE SKIES
LAZAROS
14 Ιανουαρίου 2009 στις 3:51 μ.μ.
Να σε καλα μανωλη
26 Ιανουαρίου 2009 στις 5:27 μ.μ.
Πολλές φορές είπα ότι θέλω να γράψω κάτι, κάποιες φορές άρχισα να σου γράφω μα σταμάτησα. Και τώρα μια λέξη γράφω τρεις σβήνω… Γιάννη νομίζω ότι μέσα από τη πίκρα μου υπάρχει ένα κρυφό χαμόγελο, και αυτό το χαμόγελο πηγάζει από το γεγονός ότι ακόμα και τη τελευταία στιγμή έκανες κάτι που σου άρεσε και δεν έφυγες από πέσιμο στα γεράματά σου, εξάλλου και μόνο η ιδέα του υπερήλικα σε έκανα πάντα να δυσανασχετείς. Από την άλλη όμως λυπάμαι γιατί είμαι σίγουρος ότι ήθελες πολλές φορές ακόμα να νοιώσεις τη αδρεναλίνη μέσα στο αίμα σου να κυλάει πιο γρήγορα απ οτιδήποτε άλλο…
Μακάρι εκεί που είσαι να μπορείς να περνάς, όχι το ίδιο, μα περισσότερο καλά απ ότι εδώ….
Κάθε φόρα που ήθελα να σου γράψω ένα τραγούδι μου ερχόταν στο μυαλό και με αυτό θα σε χαιρετήσω:
Γιάννη σε θυμάμαι δε στο κρύβω
μαζί με ζήλεια ίσως και θυμό,
κινήσαμε παρέα αλλά σε λίγο
έφυγες εσύ και έμεινα εγώ