ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ

Τα Καστελλιάνικα (δεν πρόκειται για τη γλώσσα που μιλάνε στο Καστέλι, αλλά για τα Ισπανικά Καστίλλης - Castellano) είναι σίγουρα μια γλώσσα από μόνης της ποιητική. Ακόμα και το να βρίζεις σ' αυτή τη γλώσσα είναι ποίηση. Μια υπέροχη ανάμιξη λατινικών, αραβικών, ιβηρικών και.. ελληνικών στοιχείων.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας παρουσιάσω κάτι... ποιητικό, στην ίσως πιο ποιητική γλώσσα του κόσμου.


Οι Extrechinato y Tú είναι ένα ροκ σχήμα το οποίο δημιουργήθηκε από ισπανούς μουσικούς για να επενδύσει μουσικά τα ποιήματα του Ισπανού ποιητή Manolo Chinato.

Γεννημένος το 1952 στη Salamanca, ο Manolo Chinato είναι πολύ γνωστός από την συνεργασία του με διάφορα ροκ συγκροτήματα όπως οι Extremoduro, Platero y Tú, Marea κ.ά. Η ποίηση του κινείται σε θέματα βουκολικά, συναισθηματικά και κοινωνικά. Το έργο του δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Αγάπη, εξέγερση, ελευθερία και αίμα" (Amor, rebeldía, libertad y sangre).

Το παρακάτω βίντεο παρουσιάζει το ποίημα του "Abrazado a la tristeza"("Φυλακισμένος στη θλίψη", σε ελεύθερη μετάφραση), όπως μελοποιήθηκε από τους "Extrechinato y Tú" και παρουσιάστηκε στο άλμπουμ "Poesía básica" (Βασική ποίηση). Χαρακτηριστικός είναι ο ήχος της κιθάρας καθώς και της φωνής (όχι στην αφήγηση, αλλά στο τραγούδι) του "Fito Cabrales", δημιουργού του υπέροχου ροκ συγκροτήματος "Fito y los Fitipaldis", από την Χώρα των Βάσκων. Το κομμάτι συμπεριλήφθηκε επίσης στο τελευταίο άλμπουμ των "Fito y los Fitipaldis", "Por la voca vive el Pez", το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Ένα διαχρονικό ποίημα, που θα είναι πάντα επίκαιρο, όσο η κοινωνία μας θα κυβερνάτε από διεφθαρμένα άτομα και θα υπάρχει αδικία και  εκμετάλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.

Μπήκα στον κόπο να μεταφράσω στα Ελληνικά τους στίχους, για τους φίλους που δεν γνωρίζουν την ισπανική γλώσσα και τους παραθέτω κάτω από το βίντεο.

Ελπίζω να σας αρέσει.




Βγήκα στο δρόμο φυλακισμένος στη θλίψη.
 Είδα αυτό που δεν βλέπει κανείς
και μου έδωσε ντροπή και λύπη.

Μοναξιά που χτυπάς την ψυχή μου.
Στην γλυκιά μοναξιά αυτής της εξοχής του φθινοπώρου.
Δεν υπάρχουν στιγμές γαλήνης.
Αγνή εξέγερση από αγάπες χωρίς αγάπες.
Αγνές αυταπάτες και αγνός κομφορμισμός,
προσπαθώντας να αφυπνίσει τον νοσταλγικό πνεύμα
του να θέλω να είμαι μαζί σου
και πότε να μην είμαι!

Τα απελπιστικά κλάματα που στραγγαλίζουν τα λαρύγγια.

Τους καμπουριασμένους γέρους, φαίνεται τους καλεί η γη.

Θα επιστρέψεις κάποτε σ' αυτή τη ραγισμένη γη
και θα δεις ξανά κάποιον που σε λατρεύει μεθυσμένο.
Μεθυσμένο από αγάπες κι ελευθερίες.
Κι από κρασί, για να σε ξεχάσει.
Μεθυσμένο! Μεθυσμένο!

Με θλίβει που σε θαυμάζει το κουράγιο στη μάχη.

 Πάλι καλά που με τα όπλα δεν σκοτώνουν τις λέξεις.

 Κι αν αναδύονται χαιρετισμοί και λέξεις,
καμιά φορά παρατηρείς τη σκληρότητα του ύφους μου.
Θέλοντας να μην σε πληγώσω καθόλου
και στην μοναξιά μου, να πληγώσω μόνο εμένα τον ίδιο.

Η δικαιοσύνη έχει συλληφθεί από την τάξη της φιλαργυρίας.

Το χρήμα που σε σώζει είναι το ίδιο που δολοφονεί.

 Και θα δεις χωρίς αμφιβολία την ισχυρή επανεμφάνιση του πολεμιστή.
Χωρίς φόβο στους νομούς, ούτε στις νοσταλγίες.
Και θα τον δεις να πέφτει μία και χίλιες φορές
και θα ξυπνήσει ξανά,
με την αγνή σημαία της φυλής του.
Μοναξιά της αγάπης, λυπημένη και αγνή.
Μοναξιά της αγάπης και τρέλα.

Δε μου δίνεις περισσότερες ελπίδες. Ξέρω ότι όλα είναι ψέμα.

Σάκοι γεμάτοι τρύπες για να φυλάξουν τις χαρές.

 Και θα δεις χωρίς αμφιβολία την ισχυρή επανεμφάνιση του πολεμιστή.
Χωρίς φόβο στους νομούς, ούτε στις νοσταλγίες.
Και θα τον δεις να πέφτει μία και χίλιες φορές
και θα ξυπνήσει ξανά,
με την αγνή σημαία της φυλής του.

 Με θλίβει που σε θαυμάζει το κουράγιο στη μάχη.

 Πάλι καλά που με τα όπλα δεν σκοτώνουν τις λέξεις.

Μοναξιά της αγάπης, λυπημένη και αγνή
Μοναξιά της αγάπης και τρέλα...